انجير
انجير بومى غرب آسيا است و هزاران سال است که در اين منطقه
و نيز در اطراف درياى مديترانه کشت مىگردد.
گياهشناسى
انجير درختى است يکپايه با نام علمى Ficus carica
از تيره Maracea در جنس انجير حدود ۶۰۰ گونه وجود دارد که بيشتر گرمسيرى
و هميشه سبز، هستند.
شرايط اقليمي و خاکی
پايدارى انجير دربرابرسرما، کمى از انار کمتر است و در
زمستان در دماى ۹- درجه سانتىگراد، تمام شاخههاى آن تا سطح زمين خشک مىشوند.
نياز سرمائى انجير با ۱۰۰ تا ۴۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتىگراد برآورده
مىشود. انجير در برابر دماى بالاىتابستان کاملاً پايدار است.
خاکهاى ژرف لمونى رسى را ترجيح مىدهد. اين گياه را مىتوان
بهصورت ديم پرورش داد ولى آبيارى مرتب در بالا بردن کيمت و کيفيت رشد و محصول
اهميت زيادى دارد.
توليد ميوه
در گياه بارور، گلهاى نر و ماده در مجاورت هم در داخل يگ
دمگل گوشتى که قسمت خوراکى ميوه رسيده را تشکيل خواهد داد، در محل گره چوب يکساله،
به وجود مىآيند. قسمت فوقانى اين دمگل حاوى سوراخى است که روزن -Ostile،
ناميده مىشود. گلهاى نر انجيرهاى معمولى فاقد قدرت توليد دانه گرده هستند. انجير
معمولى سالانه دو سرى گل توليد مىکند. سرى اول که در سال قبل، آغازيده -Initiate،
شدهاند از طريق بکرزائى تبديل به ميوه مىشوند، ولى سرى دوم که
در همان سال آغازيدن تبديل به ميوه مىگردند، نياز به گردهافشانى
دارند. گردهافشانى توسط زنبور انجير(.Fig Wasp (Blastophaga spp، و با استفاده از دانه گرده انجير وحشى يا برانجير - Caprifig،
و به کمک انسان انجام مىگيرد. اين عمل بردادن - Caprification،
ناميده مىشود.
نوع هرس
تربيت نهال جوان ممکن است بهصورت بوتهاي، درخت شلجمى و يا
يک درختچه کوتاه سرپهن - Flat top، انجام شود. در درختان بالغ
دو هرس، يکى در تابستان و يکى در زمستان انجام مىشود تا تعداد شاخههاى فرعى و
ميزان محصول افزايش يابد.
روشهاى تکثير
ازدياد انجير، معمولاً به وسيله قلمه انجام مىشود، ولى مىتوان
خوابانيدن و پيوند زدن را نيز بهکار گرفت. فاصله کشت، بر حسب آبى و يا ديم بودن
باغ و قدرت خاک متفاوت است در باعهاى آبي،
فواصل ۸-۶ متر پيشنهاد مىشود.
ارقام مهم
از مهمترين ارقام مىتوان انجير سبز را که بهصورت ديم کشت
و بهصورت خشک مصرف مىشود و انجير سياه را که آبى است و به حالت تازه مصرف مىشود
نام برد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر